Laatst zat ik in ons meditatiegroepje en vertelde iemand dat ze heel erg in haar hoofd zat. Op zich niks nieuws, dit is iets wat ik regelmatig ook van anderen hoor en zelf ook vaak genoeg mee kamp. Niet gek, want het kan soms knap lastig zijn om, zeker als je hersenen met veel enthousiasme in de tredmolen van alledag aan het rennen zijn, hier in om te schakelen. Vaak genoeg zorgt het er echter voor dat je niet goed in de meditatie kunt komen. Zo ook deze keer, want ze vertelde dat ze zich er de hele meditatie heel bewust van was hoeveel verzet ze voelde om te ontspannen.

Gedachten kunnen soms zó overheersend zijn, dat je niet goed meer weet waar je moet beginnen. Je kunt het gevoel hebben alsof er voor niks anders ruimte is. Het kan soms onmogelijk voelen, door drukte maar ook door bijvoorbeeld adrenaline, om hier verandering in te brengen. Om niet het gevoel te hebben dat je volledig uit gedachten bestaat, maar om ze waar te nemen en er verder niets mee te doen, dat waar meditatie over gaat. Vaak ontstaat er dan de frustratie en de vraag: “waarom er toch geen uitknop op dat hoofd zit!”. We zijn dan geneigd om onze gedachten, net als een hond, een halsband om te doen en aan de ketting te leggen, maar dat werkt eigenlijk alleen maar averechts doordat deze continu aan de riem blijft trekken en al onze aandacht opeist en dat op een moment dat we dit eigenlijk juist even niét willen.

Dit bracht me op een idee, wat nou als je zou stoppen met je er tegen te verzetten en in plaats daarvan iets heel contra-intuïtiefs doet: je er aan overgeven? Ja je leest het goed en het is niet weer zo’n hocus pocus-methode dat in het onduidelijke luchtledige blijft hangen. Integendeel, het is eigenlijk heel simpel: je overgeven aan het feit dat je hoofd nu eenmaal aan het razen is. In plaats van proberen ze uit te bannen, geef je de gedachten eens alle ruimte, alle vrijheid om te bewegen, om te gaan en staan waar ze maar willen. Rem ze niet af, maar moedig ze eens aan en doe dit bewust en regelmatig. Blijf je razende gedachten bewust uitnodigen en uitdagen om alle uithoeken van je hersenpan te ontdekken, telkens weer. Laat je gedachten uit alsof het een enthousiaste hond is. Praat gerust tegen ze. Moedig ze maar aan. Gooi maar voorwerpen waar ze achteraan kunnen gaan rennen. Geef ze complimenten en omarm ze.

Dit klinkt misschien gek, maar door je gedachten herhaaldelijk aan te spreken en vriendelijk uit te nodigen, neem je er eigenlijk stiekem langzaam afstand van. Er ontstaat namelijk een afstand tussen dat wat ze herhaaldelijk, vanuit rust, aanmoedigt en uitnodigt en datgene wat maar door blijft razen. En geloof het of niet, net als een enthousiaste hond, zijn je gedachten ook een keer uitgespeeld en willen ze weer lekker in hun mand liggen. Probeer het eens zou ik zeggen en je zult zien dat je die halsriem niet meer nodig hebt, want juist door alle obstakels weg te nemen, je gedachten bewust alle ruimte in te laten nemen, ze aan te moedigen en uit te dagen, door ze te omarmen, laat je ze los.

Namasthee